چند روز پیش درویشی هندی را دیدم در محله ی نظام الدین اولیای شهر دهلی. به گمانم از مردمان جنوب هند بود. کمی فارسی هم می دانست . حالش را به زبان اردو پرسیدم و او به فارسی پاسخم را داد . بعد هم این رباعی را برایم خواند و رفت. نامش را هم گفت اما رباعی اش در خاطرم ماند و نامش نماند:
پاییز رسید ، میوه ی کال مباش
موسی داری ، مهره ی رمّال مباش
از منتظران مهدی(عج) موعودی
هش دار مرید خر دجّال مباش...
